Der Baader Meinhof Komplex

Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Directed

by

Uli Edel

Martina Gedeck ... Ulrike Meinhof
Moritz Bleibtreu ... Andreas Baader
Johanna Wokalek ... Gudrun Ensslin
Bruno Ganz ... Horst Herold
Stipe Erceg ... Holger Meins

Ο σκηνοθέτης Uli Edel,
ένας εργάτης του κινηματογράφου, χωρίς πολλές περγαμηνές και εύσημα, με το μεγάλο πλεονέκτημα, όμως, ότι έχει γεννηθεί στην Γερμανία, συγκεκριμένα στην πόλη Neuenbürg της περιοχής Baden-Württemberg, στις 11 Απριλίου του 1947, χρονολογία, που τον καθιστά σχεδόν συνομήλικο με τον Andreas Baader,( 6 Μαΐου, 1943 ) και την Gudrun Ensslin (15 Αυγούστου, 1940), καταπιάνεται με ένα θέμα αρκετά δυσανάγνωστο και πολύπλοκο, ακόμα και σήμερα, αυτό, του χρονικού της δράσης, της οργάνωσης αντάρτικου πόλεων, Baader- Meinhof, αλλιώς RAF, (Rote Armee Fraktion-Φράξια Κόκκινος Στρατός).

Η RAF ιδρύθηκε το 1970 από τους Andreas Baader, Gudrun Ensslin, Horst Mahler, Ulrike Meinhof, Irmgard Möller και κάποια άλλα μέλη, και χάραξε μια δραματική, όσο και αιματηρή πορεία στην ιστορία του αντάρτικου πόλεων, καταλήγοντας να γίνει μύθος ανάμεσα στους νέους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της εποχής εκείνης, και να σημαδέψει την μετέπειτα δράση και τις τακτικές άλλων ομάδων, που ακολούθησαν τα ίχνη της ανά την Ευρώπη.


Ο σκηνοθέτης, με την ταινία του, προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, συνοπτικά, σχεδόν επιγραμματικά, στοχεύοντας ωστόσο στην καρδιά του κλίματος της εποχής, που έβραζε κάτω από το οξύ αντιαμερικανικό κλίμα, το οποίο κόχλαζε και φούντωνε στους κόλπους της πολιτικοποιημένης νεολαίας της Ευρώπης, κυρίως.

Το Βιετνάμ, η Παλαιστίνη, τα αιτήματα των χωρών, που βομβαρδίζονταν και υπέφεραν κάτω από τον ιμπεριαλιστικό μανδύα των ΗΠΑ, αφορούσαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο της περιόδου εκείνης, ο οποίος τα ενστερνιζόταν, κάνοντάς τα δικά του, και αγωνιζόταν για την λύση τους.

Ταραγμένες εποχές, ταραγμένες συνειδήσεις, ανήσυχοι άνθρωποι, κινήματα, που φούντωναν, ένα κάθε λεπτό, διαδηλώσεις, δρόμος και αντίσταση, ήταν η καθημερινότητα των φοιτητών και των πολιτικοιποιμένων μαζών της δεκαετίας του '70.
Είχε προηγηθεί ένας Μάης του '68, που έριξε τον κραταιό Ντε Γκωλ, από τον "θρόνο" του, το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ φούντωνε κι αυτό, με άμεσους αρωγούς τους στρατευμένους καλλιτέχνες.

Ο Uli Edel, εν έτει 2008, θεωρεί καθήκον του να αφηγηθεί "εκ των έσω", την ίδρυση και δράση της ομάδας, τη φιλοσοφία τους, το σκεπτικό τους, την αποφασιστικότητα και τα σφάλματα, που διεπράχθησαν.
Δεν είμαι σίγουρη, αν τα καταφέρνει.
Καταπιάνεται αποσπασματικά με την προσωπικότητα καθενός από τα μέλη της ομάδας, προσπαθώντας να αποδώσει πιστά το φυζίκ, τον τρόπο ομιλίας και τις κινήσεις τους.

Αρκετά επιδερμικά καταγράφει την ιδιαιτερότητα της κάθε προσωπικότητας,
σκιαγραφώντας τον Baader, σαν θερμοκέφαλο αλαζόνα, την Meinhof σαν παρορμητική, ρομαντική και την Ensslin, σαν τέρας ψυχρότητας και ψυχραιμίας. Το μόνο πρόσωπο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη - παρ' όλο που δεν το λέει ξεκάθαρα- που προσομοιάζει με το γερμανικό μοντέλο περί ανθρώπινου χαρακτήρα!
Υπάρχουν στιγμές χιούμορ, όπως και κάποιες αναφορές, για τις ουτοπικές (;) προσδοκίες των μελών της οργάνωσης, ότι όλα θα κινηθούν σύμφωνα με τα σχέδια και τα προγράμματά τους, καθώς και στιγμές, "νεανικού γλεντιού", πραγματικού πανηγυριού! Είναι οι ώρες της "αθωότητας", όταν όλα φαντάζουν όμορφα και εύκολα, όταν το "παιχνίδι" κλέφτες και αστυνόμοι, έχει ακόμα την αίγλη του κατορθώματος!
Αργότερα αρχίζουν τα δύσκολα, οι ανθρώπινες απώλειες, τα διλήμματα, οι ανεπανόρθωτοι δρόμοι, οι θυσίες, οι αποχωρισμοί από τα παιδιά τους ( Meinhof και Ensslin), οι λανθασμένες εκτιμήσεις, οι οποίες στοιχίζουν ζωές πολιτών, κάτι στο οποίο η οργάνωση είναι κάθετα αντίθετη....
Μετά αρχίζει η πλήρης συνειδητοποίηση.
Δεν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό, ότι όλες οι εξτρεμιστικές οργανώσεις διέρχονται από το ίδιο τούνελ, αλλά....
Ο σκηνοθέτης, θέλοντας να είναι πολιτικώς ορθός με το σημερινό Γερμανικό σύστημα, αλλά και με τους "αγαπητούς συμμάχους" της Μέρκελ, αναφέρεται ακροθιγώς στα λευκά κελιά, των φυλακών Stammheim, τα οποία παρουσιάζει στην ταινία για 2-3 λεπτά!
Και μετά.....οι σουίτες!
Ναι, ακριβώς!
Το φοβερό, ψυχολογικό μαρτύριο των περίφημων πλέον, λευκών κελιών, τα οποία οδήγησαν σε ψυχική καταρράκωση τα δυναμικά και σκληρά μέλη της RAF, δεν θίγονται στην ταινία, παρά μόνο όσο πατάει η γάτα!
Τα μέλη της οργάνωσης διαμένουν σε κελιά πολυτελείας, όπου μπορείς να κάνεις και ποδήλατο, αν θές, με τις τηλεοράσεις τους, με τα βιβλία τους και άλλες μικρές πολυτέλειες....
Εμείς άλλα ξέραμε, άλλα έχουμε διαβάσει...
Ποιά είναι η αλήθεια, αγαπητέ σκηνοθέτα;
Η δική σας;
Πολύ πιθανόν, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω...


Μήπως η αλήθεια, όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλήσουμε για την ομάδα Baader- Meinhof, πρέπει να παραποιηθεί, ώστε ο μύθος, που συνοδεύει τους αντάρτες πόλεων, όλα αυτά τα χρόνια, να εξατμιστεί;
Κι ενώ η οργάνωση διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ή κάποιος ανώτατος αξιωματούχος της Γερμανίας, τέλος πάντων, ο Horst Herold, που τον ερμηνεύει λιτά και πειστικά ο Bruno Ganz, μάς ξετυλίγεται σαν ένας χαρακτήρας αξιοθαύμαστος, ψύχραιμος, λογικός, διεισδυτικός, και γεμάτος "κατανόηση" .
Δυστυχώς...!
Δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης περί της εντελώς αντικειμενικής του ματιάς, πόσο μάλλον
περί των αγαθών του προθέσεων.
Παρά το γεγονός, ότι αφηγείται συγκλονιστικά γεγονότα, μιας πολυκύμαντης εποχής,
καταφέρνει να τα αποδυναμώσει, με την λογιστική του ψυχρότητα.

Το βήμα του παραμένει μετέωρο, αναποφάσιστο και δειλό...
Το πιθανότερο είναι, ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, ούτε τις προσωπικότητες, της οργάνωσης, ούτε την εποχή στην οποίαν έδρασαν.



Πάντως η ταινία μάς εισάγει στο δύσκολο θέμα της, με μια συγκλονιστική σκηνή διαδήλωσης και άγριου ξυλοδαρμού των διαδηλωτών. Πολλές άλλες σκηνές έχουν αποτυπωθεί εντελώς πιστά, όπως η σκηνή της σύλληψης του Andreas Baader, και η σκηνή όπου καταστρέφονται τα φύλλα της εφημερίδας Bild.

Η ταινία μού άφησε μια πικρή γεύση.
Ούτε καν γλυκόπικρη...
Πρόκειται για μια σκληρη εποχή, με σκληρές μεθόδους, αλλά σκληρός είναι ο κόσμος μας.
Έτσι δεν είναι;
Εκείνο, που λείπει, είναι η τρυφερότητα του δημιουργού, προς αυτά τα άτομα, που καλώς ή κακώς, διάλεξαν αυτόν τον άγριο και μοναχικό δρόμο για να δηλώσουν την αντίθεσή τους, προς ένα φασιστικό σύστημα, που καταρρακώνει την ανθρώπινη αξία!


Ο Uli Edel δεν ρίχνει, ούτε μια στιγμή στοργικά το βλέμμα του, πάνω στους "ήρωές" του...
Δεν περνάει τα δάχτυλα του, έστω μόνο για να αγγίξει, να νιώσει την αίσθηση της πληγής και του αίματος, επί τον τύπον των ήλων, των "εσταυρωμένων" του....
Τούς αφήνει έκθετους, γυμνούς και ψυχρά ανέκφραστους.
Γερμανική ματιά, ψυχρή λογική, ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση των γεγονότων;
Μάλλον, όχι!
Τελικά, σίγουρα όχι!
Δεν μπορώ να μη κάνω συγκρίσεις με την ταινία Hunger του Steve McQueen,
που με συγκλόνισε στις αρχές του μήνα....
και η οποία συνεπαίρνει τον θεατή με τη "φωτιά" της!


Αντίθετα η ταινία του Uli Edel, παραμένει ψυχρή, καρφωμένη, σαν ένας άδειος πίνακας, στον τοίχο ένός λευκού κελιού, που ο σκηνοθέτης απέτυχε να φωτίσει....

Τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης "αυτοκτόνησαν" στα κελιά τους στις φυλακές Stammheim, εκτός από τον

Holger Meins,

που πέθανε μετά από απεργία πείνας.

Κatia A. 2008

Vicky Cristina Barcelona

Ο Woody Allen, υπεράνω κριτικής πια,

Ευρωπαίος πλέον και με τη "βούλα", νεανικός, ερωτικός και όπως πάντα ερωτιάρης, σκανταλιάρης, πειραματιζόμενος, αναρχικός στο θέμα του έρωτα, έχοντας βιώσει ο ίδιος έρωτες, διαζύγια, απιστίες, φθορές και την αέναη, τρελλή απογείωση της πρώτης φοράς, που δεν παύει να έρχεται, όσο ζούμε και αναπνέουμε,
(άσχετα από τις σχέσεις και τους έρωτες, που έχει αφήσει κάποιος πίσω του)
και για τήν οποία (πρώτη φορά) ζούμε όλοι,

για αυτό το νέο φτερούγισμα δηλαδή, μιας ακόμα φλόγας,
ενός ακόμα τρελλού έρωτα,

αυτός ο θεϊκός Woody, λοιπόν, μάς χαρίζει μια ολόγλυκη,
δροσερή και φρέσκια ματιά, στο τι είναι ο έρωτας, για την πολυπλοκότητα των σχέσεων,
τον σημαντικό ρόλο του σωστού timing,
τη συμβατικότητα του να ζεις μαζί, επειδή το απαιτεί
το κοινωνικό σου status και οι ξεπερασμένες αντιλήψεις.

Μας ξεναγεί στις ομορφιές του μεσογειακού τοπίου και στις εκρήξεις του μεσογειακού ταμπεραμέντου μιας υπέροχης, φλογερής γυναίκας, της Maria Elena, που την ενσαρκώνει εκπληκτικά η Penélope Cruz, επισκιάζοντας τα υπόλοιπα θηλυκά της ταινίας, εξελισσόμενη σε ντίβα,
από εκείνες τις κλασάτες ντίβες του παλιού ιταλικού κινηματογράφου,
ενώ κλείνοντας την ταινία του, το "τρομερό παιδί" του σινεμα, μάς κλείνει συγχρόνως, πονηρά και παιχνιδιάρικα το μάτι, επιβεβαιώνοντάς μας
για αυτό που πάντα γνωρίζαμε:

Ο άνθρωπος είναι θνητός, ο έρωτας κάποια στιγμή σβήνει...
Αλλά εκείνο που μένει ζωντανό και κάνει τη γη να γυρίζει, είναι η διαρκής αναζήτηση και η ατέρμονη λαχτάρα για το νέο, για το άφθαρτο,
για την ερωτική σπίθα, εν κατακλείδι για την ίδια τη ζωή....

Και οι πιο μεγάλοι και ρομαντικοί έρωτες είναι εκείνοι,

που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ!!!

Δια στόματος Javier Bardem, από τον Woody Allen,
για όλους εμάς με αγάπη...

Mr. Woody, σάς έχω πει, ότι σάς λατρεύω;

Κatia A. 2008

Hunger-Bobby Sands ( ΙRA )

Hunger (2008)

written by
Enda Walsh and Steve McQueen
Directed
by
Steve McQueen


Michael Fassbender as Bobby Sands

Η στεγνή, παγερά ανατριχιαστική και σχεδόν μηχανική φωνή της
Margaret Hilda Thatcher, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας από την 4η Μαΐου, 1979 έως την 28η Νοεμβρίου του 1990, διατρέχει σαν φονικό εργαλείο
την ταινία Hunger, του Steve McQueen.

Το 1981 ήταν ο χρόνος, που ο πολιτικοποιημένος κόσμος του πλανήτη συγκλονίστηκε από την απεργία πείνας του Bobby Sands, (Robert Gerard Sands (Irish: Roibeard Gearóid Ó Seachnasaigh), (9 March 1954 – 5 May 1981), που διήρκεσε 66 ημέρες
και κατέληξε στον θάνατό του, στις φυλακές Maze (HM Prison),
14 χιλόμετρα έξω από το Belfast, στην Κομητεία Antrim, της Βόρειας Ιρλανδίας.

Ο Bobby Sands αρνήθηκε πεισματικά να λάβει ακόμα και νερό με ζάχαρη, κάτι με το οποίο επέζησαν πολλοί απεργοί πείνας, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, Μίκη Θεοδωράκη, στα χρόνια της χούντας.



Στην ίδια απεργία πείνας, που άρχισε τον Μάρτιο του 1981 και τερμαστίστηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους πέθαναν άλλοι 9 απεργοί πείνας, όλοι μέλη του IRA και INLA.
Την κηδεία του Bobby Sands τίμησαν πάνω από 100.000 πολίτες, ενώ ο ίδιος είχε ήδη εκλεγεί μέλος του κοινοβουλίου!

Αλλά ας δούμε λίγο την μακάβρια ιστορία των κρατουμένων του IRA,
στις φυλακές H.M. P. Maze.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Thatcher, ως κρατούμενοι του κοινού ποινικού δικαίου!
Οι ίδιοι αγωνίσθηκαν μέσα στην φυλακή για σεβασμό των δικαιωμάτων τους και αξίωναν να φορούν τα δικά τους ρούχα κι όχι τη φόρμα των ποινικών κρατουμένων.
Όσοι συλλαμβάνονταν απαιτούσαν να γίνει σεβαστό αυτό τους το δικαίωμα, κάτι το οποίο η αγγλική κυβέρνηση απέρριπτε.
Έτσι κατέληγαν στα κελιά "Blanket" and "Wash". Εντελώς γυμνοί, δηλαδή, με μια κουβέρτα μόνο, σε κελιά χωρίς τουαλέτα, όπου πασάλειβαν τις ακαθαρσίες τους στους τοίχους και άδειαζαν τα ούρα κάθε βράδυ στον διάδρομο.
Τα αποφάγια συσσωρεύονταν σε μια άκρη του κελιού, όπου σκουλήκιαζαν, ενώ πριν από κάθε επισκεπτήριο, πλένονταν με την βία, προσαγόμενοι με ξυλοδαρμούς στην αίθουσα του μπάνιου, όπου ο αρμόδιος δεσμοφύλακας τούς έκοβε τα μαλλιά, σαν να ήταν πρόβατα προς σφαγήν, τραυματίζοντάς τους και χτυπώντας τους ανελέητα.

Ο Bobby Sands απόφάσισε να φτάσει την απεργία πείνας μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας, ότι μετά από κάθε θυσία έρχεται η δικαίωση.

Η ταινία είναι ωμή, ρεαλιστική, με εικόνες που σε κάνουν να μουδιάζεις!
Ο πολιτισμένος κόσμος της πάλαι ποτέ μεγάλης αυτοκρατορίας, της Μ. Βρετανίας,
και ο γελοίος ψυχισμός μιας Iron Lady, μιας στυγνής και ανέραστης ξεπερασμένης, grotesque προσωπικότητας, της Thatcher δηλαδή, αποτυπώνονται στην συγκλονιστική αυτήν ταινία, σχεδόν χωρίς διαλόγους, αλλά με την δύναμη των εικόνων, οι οποίες μιλούν πολύ πιο δραματικά, από όσο μπορούν να μιλήσουν χιλιάδες σελίδες διαλόγων...

Οι Φυλακές

Η ταινία σε κρατάει μέσα στα κελιά, να μυρίζεις τις ακαθαρσίες, τα ούρα
και το οξύ, με το οποίο ξεπλένονταν.
Συγκλονιστικά μοναδική η σκηνή, όπου ο δεσμοφύλακας ξεπλένει τον διάδρομο από τα ούρα, αφού έχει ρίξει πρώτα ισχυρό απορρυπαντικό!

Μη δείτε την ταινία, αν δεν αντέχετε...
θα σάς στοιχειώνει για πάρα πολλές νύχτες...
Κatia A.. 2008

Lust, Caution / Προσοχή : Πόθος

Προσοχή: Βάρος
Ασήκωτο βάρος!

Σπάνια έχω βγει από τον κινηματογράφο με τέτοιο βάρος στην καρδιά!
Η τελευταία φορά, που συνέβη, ήταν στην ταινία Bad Guy.
Εκεί, όμως, υπήρχε η λύτρωση στο τέλος, υπήρχε ανάταση, φυγή, έστω και μέσα στην τόση απαισιοδοξία και στα λαβυρινθώδη αδιέξοδα του ανθρώπινου νου. Ο έρωτας, έστω και απελπισμένος, έστω και τραγικός, βρήκε μια άλλη δίοδο να διοχετευθεί, μια άλλη μορφή να προχωρήσει, ένα σχήμα, μια μέρα, ένα ποτάμι, που κυλά και κυλά και κυλά...

Εδώ, δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω. Τόσος πόθος, τόσο πάθος, τόση λαγνεία, τόση ηδονή...και μετά πέφτεις στο κενό, μένεις ξεκρέμαστος, ψάχνεις ένα ίχνος, μια στάλα αγάπης, ένα συναίσθημα! Έστω μίσος!
Ούτε αυτό το βλέπεις, δεν σε αφήνει να το δεις ο Ang lee.
Μόνο απελπισμένο πάθος!
Ακράτητο πόθο!
Ποιός ξέρει, τι φαντάσματα εξόρκιζε κι αυτός...

Αυτή η ταινία με βούτηξε, όσο καμιά άλλη σε προσωπικές μου τραγωδίες. Όλοι έχουμε. Ή έστω, σε προσωπικά δράματα, για να το απαλύνω λίγο.
Σε προσωπικά πάθη, σε αναμνήσεις, που καίνε τα σπλάχνα.

Μπαίνει μέσα μου σαν φίδι, τού δίνομαι σαν σκλάβα, αλλά αυτός τρυπώνει στη καρδιά μου...
Σκοτώστε τον, πριν είναι πολύ αργά...
Βλέπω το αίμα του να με σκεπάζει....

Λόγια από την ταινία, αλλά λόγια δικά μας...λόγια δικά μας....

Η Γουάνγκ άλλα αισθάνεται, άλλα παραδέχεται κι άλλα λέει.
Ψέμματα! Ψέμματα στον εαυτό μας. Τα χειρότερα όλων. Τα πιο καταστροφικά. Τα πιο αναπόδραστα!
Τα πιο ανεπανόρθωτα!
Κάνε κάτι ανεπανόρθωτο...για μένα...

Τόση λαγνεία, τόση ηδονή, τόσος πόθος και τόσο Πάθος και στο τέλος ένα άδειο κρεββάτι...

Ποιός ξέρει...ποιός ξέρει τι φαντάσματα εξόρκιζε κι αυτός...ο Ang Lee....

Katia A. (Lucy) 2007

SHORT SHARP SHOCK - KURZ UND SCHMERZLOS

Στα ηχεία μας σήμερα:
This Mortal Coil
"Tears"
"Come Here My Love"
from the Album
"Filigree and Shadow"

KURZ UND SCHMERZLOS
( SHORT SHARP SHOCK )
(1998)
ΒΑΘΙΑ ΚΟΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
του
Fatih Akin

Κοφτά! Απόλυτα κοφτά! Βαθιά κοφτά! Όπως κόβει το ξυράφι. Όπως ματώνει η άγρια λεπίδα! Όπως σφυρίζει η ανεξέλεγκτη σφαίρα. Όπως το κρύο ατσάλι βυθίζεται στα σπλάχνα! Και το αίμα...Ο καταλύτης, που σφραγίζει τις παράτολμες επιλογές.



Μια ταινία χαμηλού budget, ένα πολύ απλό story, αλλά συγχρόνως μια φιλμική αποτύπωση έντονων συναισθημάτων.
Αρχετυπικά γνώριμες καταστάσεις,
που έχουν κατακαθίσει στο δέρμα όλων μας, στα κύτταρά μας, σαν πίσσα, σαν λάμα, ξύνοντάς τα, ματώνοντάς τα, αφήνοντας μαύρα σημάδια και κόκκινα, ματωμένα δάκρυα.
Καταστάσεις, όπως η φιλία, ο έρωτας, η προδοσία, η αφοσίωση, ο πόνος, η μετάνοια, η εκδίκηση...μέσα από τα μάτια τριών αντρών, τριών διαφορετικής εθνότητας, θρησκείας και προέλευσης ανθρώπων, που στο peak της ταινίας, στην πιο γλυκιά και τρυφερή στιγμή της, είναι παραδομένοι στον πάνγλυκο Μορφέα, ο καθένας τους προστατευμένος και ήρεμος στην αγκαλιά του άλλου, σαν μωρά, που μόλις τα έχει νανουρίσει το λυτρωτικό χάδι της μάνας, και την αμέσως επόμενη μέρα, στην αμέσως επόμενη σεκάνς, αυτά τα ανεκτίμητα δεσμά, πιο γλυκά κι από το πετιμέζι σπάζουν σε χίλια -δυο κομμάτια, τρίζουν ανατριχιαστικά στο πάτωμα σαν πατημένη, λασπωμένη ζάχαρη, κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Οι τρεις φίλοι, έχουν προδώσει ο ένας τον άλλον, έχουν σκίσει το κουκούλι, που θέρμαινε και επώαζε τη φιλία τους, έχουν στρίψει την παγωμένη ατσάλινη λεπίδα του μίσους και της προδοσίας, ο ένας στην καρδιά του άλλου!
Ποτέ πριν, μια φιλμική φιλία δεν αποδόθηκε με τόσο λιτά και μινιμαλιστικά μέσα, απέριττα, θα ήταν πιο καίριος ο όρος! Στις γκετοποιημένες γειτονιές των μεταναστών της κραταιάς, βόρειας, παγωμένης Γερμανίας, κάποια λουλούδια ανθίζουν, όσο αντέξουν, όσο έχουν νερό να ρουφήξουν, όσο έχουν αίμα καυτό και μοσχοπληρωμένο, να απλώνεται στους μίσχους και στους στήμονές τους, προσδίδοντάς τους αυτό το άλικο χρώμα, το χρώμα του πάθους, του έρωτα, του μίσους, το χρώμα της καρδιάς!

Μού άρεσε πολύ η ταινία!
Με άγγιξε ποικιλοτρόπως.
Με "ανέτειλε", με ύψωσε, με "ξημέρωσε" από τη νύχτα.
Σαν να ήμουν λυκόφως και με μετάλλαξε σε μια λειτουργική διάσταση λυκαυγούς, μέσα στο σκοτάδι!
Μια ταινία φτιαγμένη με το τίποτα σχεδόν, χωρίς υπέρογκους προϋπολογισμούς, αλλά με την μετάγγιση του αίματος και του ιδρώτα των ανθρώπων, που ακόμα πιστεύουν...
Στον έρωτα
Στην φιλία
Στον πόνο
Στον άνθρωπο
Στη νοσταλγία
Στην επιστροφή...

Με συγκίνησε βαθιά, ανθρώπινα, κοφτά, εισχώρησε στο παρασυμπαθητικό μου, με ανάσες γρήγορες, αστραποβόλες ματιές, με μια λάμψη σκουριασμένη, επώδυνη
και γιαυτό τόσο γνήσια, που την θεωρούσα ξεχασμένη.

Η ταινία με έκανε να νιώσω όμορφα, μετά από πολύ καιρό...
Ευχαριστώ τον δημιουργό της.
Πολύ!

Katia A.. 2008

There Will Be Blood

Στα ηχεία μας σήμερα:
Violin Concerto in D major Op.77
Allegro giocoso

του
Johannes Brahms
(Από το soundtrack της ταινίας)

One Man's Masterpiece ( Paul Thomas Anderson )

One Man Show ( Daniel Day-Lewis )

Based on the novel OIL
by
Upton Sinclair

Ο Paul Thomas Anderson ήταν ένα μειράκιον σχεδόν, όταν έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία το περίφημο Boogie Nights το 1997, σε ηλικία περίπου 26 ετών, με ωριμότητα, σοφία και τολμηρή διείσδυση σε τραχείς και δαιδαλώδεις κόσμους, στα καταγώγια και τους παράδρομους του λαμπερού Χόλιγουντ, αγγίζοντας το ευαίσθητο και αμαρτωλό θέμα των pornostars. Είχε βέβαια προηγηθεί το Hard Eight, εξίσου τολμηρό και σκηνοθετικά άψογο.
Συνεχίζει με την υπέροχη Magnolia του, όπου κατόρθωσε να εκμαιεύσει την καλύτερη ερμηνεία που έδωσε ποτέ ο Tom Cruise, αλλά και όλου του υπόλοιπου καστ, με αποκορύφωμα την συγκλονιστική ερμηνεία του Jason Robards, για να μάς δώσει λίγα χρόνια αργότερα το τρυφερό, γλυκόπικρο ρομάντζο Punch-Drunk Love (2002).

Μα ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο νεώτατος δημιουργός, σκηνοθέτης-συγγραφέας-παραγωγός, που με κάθε νέα δημιουργία του είναι ένας άλλος;
Κάποιος διαφορετικός;
Ο ίδιος έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, ότι φιλοδοξεί να καταπιαστεί
ΜΕ ΟΛΑ τα κινηματογραφικά είδη, επειδή πολύ απλά ξέρει,
ότι μπορεί να το κάνει με επιτυχία!
Και ποιός, τελικά, μετά από το ανατριχιαστικά αποτροπιαστικό νέο του αριστούργημα
THERE WILL BE BLOOD, μπορεί να τον αμφισβητήσει;
Ουδείς, αγαπητοί μου, σάς διαβεβαιώ!
Διότι ο κύριος Anderson, με την νέα του δημιουργία, όχι μόνο μπήκε με τιμές και δόξες στο πάνθεον των μέγιστων της 7ης Τέχνης, αλλά για άλλη μια φορά κατόρθωσε να αποσπάσει άλλη μια μοναδική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή του οδηγώντας τον κατ' ευθείαν στο Όσκαρ!
Και βέβαια, αν υπήρχε μια χρονιά, που το Όσκαρ σκηνοθεσίας (τουλάχιστον!) θα μπορούσε να μοιραστεί σε δύο ταινίες, αυτή θα ήταν η φετινή!
Η μουσική στο There Will Be Blood είναι ο βασικός μοχλός, που κινεί και αναμοχλεύει το δέος. Μια πλημμύρα ήχων, αρμονιών και δυσαρμονιών αναβράζει άλλοτε σε minor κι άλλοτε σε major κλίμακες, όπως ακριβώς αναβράζει και το πανάκριβο χρυσάφι της γης.
Η πρώτη σκηνή είναι ένα οξύ, δυσάρεστο άκουσμα, ένα τρόχισμα μετάλλων μεταξύ τους, ήχος πρωτόγονος και ανατριχιαστικός!
Κι αυτή πρώτη ανατριχίλα, που διαπερνάει την ραχοκοκκαλιά, συνοδεύει τον θεατή σε όλη την διάρκεια της ταινίας, επικουρούμενη από το άλλοτε, επίσης ανατριχιαστικό, κι άλλοτε ζοφερά επιβλητικό ηχητικό σφυροκόπημα, για να ολοκληρωθεί με το
Violin Concerto in D major Op.77, Allegro giocoso, του Johannes Brahms, στα credits του τέλους!
Ένα ψηφιδωτό, που τα κομμάτια του συντίθενται αργά, ο Θεός, ο δαίμονας, οι δεισιδαιμονίες,
η απάρνηση όλων των συναισθημάτων, των φόβων και όλων των μεταφυσικών εμμονών, είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται σε όλες του τις ταινίες ο Anderson, στην κάθε μια θωπεύοντάς το με διαφορετικό τρόπο.
Εδώ το puzzle συμπληρώνεται με την τελευταία ψηφίδα, αυτή του αίματος.
Στο αστραφτερό πάτωμα της πλούσιας κατοικίας του ο oil man, o πετρελεάς, έχοντας απαρνηθεί όλες τις άλλες του ιδιότητες, ακόμα κι αυτήν του family man,
για την οποίαν υπερηφανευόταν και η οποία ήταν το άλλοθί του για να καρπώνεται εύκολα, ανώδυνα και ειρηνικά απέραντες εκτάσεις γής, οι οποίες κόχλαζαν κολασμένα από τον μαύρο χρυσό, που κουβαλούσαν στα σπλάχνα τους, συντρίβει με πολλαπλά χτυπήματα όλες τις αμαρτίες, τις δεισιδαιμονίες, όλες τις θρησκοληπτικές εμμονές και τις θεόσταλτες αποκαλύψεις προσωποποιημένες στον γλοιώδη και άπληστο ιερέα, για να μείνει στο τέλος μόνος κυρίαρχος, αυτός και το μαύρο χρυσάφι!
Λιωμένος από το ποτό, αλλά αμετανόητος!
Φιγούρα, όχι τραγική, αλλά πρωτοζωική και αρχέτυπη!
Λιγομίλητος, χωρίς συναισθήματα, αλλά όχι απογυμνωμένος!
Ανοχύρωτος αλλά όχι ηττημένος!
Με απέχθεια για την πλειονότητα των...ανθρώπων!
Αυτό το σχεδόν primal being, είναι απείρως πιο διαφανές (κι ας είναι μόνιμα βουτηγμένος στο πετρέλαιο) από τον δαιμονικό ιερέα, τον Ηλάι,
ο οποίος σκιαγραφείται πολυσύνθετα διαβρωμένος, θολός, βρώμικος, παραληρηματικός, ( ο ιδεοληπτικός θρησκευτικός ιδεασμός του, αποδίδεται τόσο έντεχνα από τον νεαρό Paul Dano, που άνετα θα μπορούσε να συγκριθεί με τον αριστουργηματικό "Apostle" του Robert Duvall ! - αν δεν το έχετε δει ακόμα, σας παρακινώ να το δείτε! ) εξουσιαζόμενος τόσο από γήινες όσο και από δαιμονικές εμμονές, ώστε ακόμα κι ο σταυρός στο στήθος του
φαντάζει εργαλείο του διαβόλου.
Η ταινία δεν είναι απλά το μωσαϊκό μιας εποχής στην αναζήτηση του μαύρου χρυσού!
Ο Anderson της δίνει τρομακτικές διαστάσεις.
Αντιστρέφοντας τα είδωλα, ανατρέποντας τους κανόνες, ο πετρελεάς αναδεικνύεται ο αυθεντικότερος όλων, αφού όλες του οι πράξεις υπαγορεύονται από μια άγραφη δική του ηθική, που είναι πιο ακέραιη από αυτή των θρησκόληπτων και φοβισμένων ανθρώπων, οι οποίοι εκστασιασμένοι αναζητούν το Αίμα του Κυρίου, μέσα στην εκκλησία της 3ης αποκάλυψης του σεληνιασμένου Ηλάι!

Η σχέση του Daniel Plainview με την γη και το πετρέλαιο, είναι σχέση ερωτική, σχέση παθιασμένη, παροξυσμική!
Το προϊόν αυτής της οργασμικής σχέσης, το χρήμα, παρά το γεγονός ότι είναι το τρυφερό φιλέτο, που αφηνιασμένα αγωνιά να γευτεί, τελικά δεν φαίνεται να κινεί τα νήματα των επιδιώξεών του. Η κατάκτηση του αδύνατου τον στοιχειώνει!
Αποκτά μεγάλα κεφάλαια, γίνεται μεγιστάνας του μαύρου χρυσού, αλλά εξακολουθεί να κοιμάται στο πάτωμα. Όμως ποτέ δεν σέρνεται στο χώμα!

Ο Daniel Plainview είναι ο πιο γήινος και "αμόλυντος" άνθρωπος της ταινίας!
Και ο Daniel Day-Lewis με την βαθιά, γεμάτη όγκο φωνή του και την μοναδική του
ικανότητα να "ντύνεται" τους ρόλους του,
έχει δώσει μια καταπληκτική ερμηνεία!

Κatia A.. 2008

Μαύροι, κατάμαυροι Coen bros

No Country For OLD MEN

Ο τίτλος της ταινίας των αδελφών Coen καίριος!
Η ελληνική του απόδοση, όχι ακριβής. Για την ακρίβεια παραπλανητική!
Παραπέμπει σε μεγάλα και ένδοξα western. με την μόνη διαφορά, ότι η ταινία κάθε άλλο παρά, αυτό που ονομάζουμε, κλασικό western είναι.
Διαδραματίζεται στο Texas, στον ιδιότυπο αυτόν γεωγραφικό τομέα των ΗΠΑ, όπου ακόμα ισχύει η θανατική ποινή και όπου ακόμα νωπό και ζεματιστό είναι το χώμα από το αίμα των κάθε λογής "νόμιμων" και παράνομων ( outlaws), που στοιχειώνουν τον τόπο.
Αν θεωρήσουμε, ότι οι γέροντες είναι μελλοθάνατοι, η ελληνική απόδοση έχει ένα έρμα. Αλλά παρ' όλα αυτά, η βαρύτητα του τίτλου και ολόκληρης της ταινίας πέφτει στις λέξεις "old men".
Και περί αυτού ακριβώς πρόκειται: Δεν υπάρχει χώρος, τόπος, πατρίδα/χώρα για τους γέροντες, αυτούς που με την σοφία της ηλικίας και την πείρα, οσμίζονται, ότι κάτι έρχεται, κάτι ακατανόητο, κάτι απειλητικό, κάτι άγνωστο και επικίνδυνο, κάτι το οποίο δεν μπορούν να σταματήσουν.

( Αυτά στην δεκαετία του '80.
Το 2008 είναι ήδη διαμορφωμένος ο εφιάλτης! )

Παραίτηση ή εξοστρακισμός από το ιδιόμορφο αυτό νέο καθεστώς, αυτήν τη νέα τάξη πραγμάτων, το βίαιο φάντασμα της οποίας τριγυρνά πάνω από τα κεφάλια τους, ζοφερό, αμίλητο, αιμοσταγές και αλάνθαστο σαν καλοκουρδισμένη φονική μηχανή;
The Old Men of the South, αποτραβηγμένοι στη σκιά, με παλιές πληγές, που έχουν κλείσει τόσο, ώστε να μένουν πάντα ανοιχτές, μετρούν τους θανάτους, τους πυροβολισμούς, τα θύματα και τους θύτες, αντιμετωπίζοντας μια νέα μορφή βίας, την βία του χρήματος.
Του βρώμικου χρήματος!
Είχα να δω τόσο συγκλονιστική αποτύπωση της σημειολογίας του χρήματος, από την ταινία του Robert Bresson The Pickpocket, (μερικά χρόνια πριν, σε ειδικό αφιέρωμα για τον καταπληκτικόν αυτό σκηνοθέτη), όπου το (βρώμικο κι εύκολο) χρήμα αλλάζει χέρια με ταχύτητα αστραπής, ενώ ο φακός μονίμως εστιάζει στα χέρια.
Εδώ, οι Joel and Ethan Coen φωτογραφίζουν την γνήσια όψη του χρήματος. Το ακριβό χαρτονόμισμα είναι πάντα βουτηγμένο στο αίμα. Όσες φορές προτείνεται για συναλλαγή, το χρώμα του είναι κόκκινο και η υφή του είναι ξεφτισμένη σαν ένα κουρελόχαρτο!
Κι όμως!
Αυτό το κουρελόχαρτο, εμμέσως, είναι φονικό όχημα για όσους το φέρουν επάνω τους. Γιαυτό πάντα προτείνεται σε αμέτοχους, αλλά καθόλου αθώους, τσαλακωμένο και ματωμένο, και αυτοί, μετέχοντας πλέον, συναλλάσσονται για να το αποκτήσουν, χωρίς να ενδιαφερθούν για τα αποτυπώματα της σφαγής που προηγήθηκε. Το χρήμα συνεχίζει το ταξίδι του, κρίνοντας και επιλέγοντας, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Ακόμα και ο πιτσιρικάς, που αρχικά χαρίζει το πουκάμισό του στο φάντασμα της βίας, στο τέλος της ταινίας, ανιδιοτελώς και χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα, όταν το παίρνει στα χέρια, λεκιασμένο από το αίμα, αρχίζει να συναλλάσσεται!
Η ταινία είναι μια κατάβαση στον Άδη. Χωρίς οδό διαφυγής. Ο μόνος επιζών, είναι η παράλογη και τυφλή βία, η οποία απομακρύνεται κάτω από το συναινετικό βλέμμα των δεκατετράχρονων, οι οποίοι της έχουν ήδη παράσχει κάλυψη, με αντάλλαγμα ένα ματωμένο χαρτονόμισμα.
Το ταξίδι, που επέλεξαν να μάς ταξιδέψουν τα αδέλφια Coen, μάς αφήνει μια πικρή και στυφή γεύση στο στόμα από χώμα, αίμα και θάνατο.
Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, κατά μια τραγική συγκυρία, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους το περνούν κολυμπώντας σε αφρισμένα ποτάμια απαισιοδοξίας!
Τα δυο αδέλφια δεν αποτελούν εξαίρεση.
Για τους Coen, το ιλιγγιώδες ράλι της βίας και του παραλογισμού της σύγχρονης Αμερικής, που άρχισε με το Blood Simple και συνεχίστηκε με το Fargo, φαίνεται να έχει φτάσει στο αποκορύφωμά του εδώ.

Η ταινία είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε ατόφιο, γνήσιο σινεμά!
Την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Ειδικά το 1ο μέρος, με την συγκλονιστική σκηνοθεσία, τις σκονισμένες εκτάσεις της ερήμου, τα κουφάρια ανθρώπων και ζώων, τα στοιχειωμένα, εγκαταλελειμμένα αμάξια στην μέση του κρανίου τόπου, το αέναο παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα, τους ελάχιστους διαλόγους και τις συγχρονισμένες, χορογραφημένες και απελπισμένες κινήσεις, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, με συνεπήραν!
Το 2ο μέρος με έστησε στον τοίχο, καθώς ένιωσα την μυρωδιά από τα ματωμένα χρήματα στα ρουθούνια μου κι έψαχνα μια μικρή χαραμάδα για να βγω από το λαγούμι!
Μάταια!
Οι Coen, ( ή μήπως εμείς οι ίδιοι;), έχουν κλείσει όλους τους δρόμους διαφυγής.

 Κatia A. 2008

You created a blood bath! Yes, sir, Μr. Burton!

Στα ηχεία μας σήμερα:
Symphony no 9
Allegro ma non troppo, un poco maestoso
του
Ludwig van Beethoven

Blood! Blood!
Το αίμα ρέει άφθονο στην μακάβρια όπερα του Tim Burton. Και ο ίδιος δείχνει να το διασκεδάζει!
Μάστορας, όσο ελάχιστοι, στο να δημιουργεί την πιο ζοφερή gothic αισθητική, το πιο μακάβριο σύμπαν, μάς βυθίζει, μαζί με τη λεπίδα του δαιμονικού μπαρμπέρη, βαθιά μέσα στο μυαλό, τρεις αποκαλυπτικές λεξούλες με την εξής σειρά:

Εκδίκηση
Ομορφιά
Ανθρωποφαγία

Beautiful women motivate men!
Beautiful women are the consolation of men!
Beauty can save a man or destroy him!

Αλλά όταν η ομορφιά, παύει να είναι αναγνωρίσιμη ως τέτοια, όταν χαθεί και δώσει τη θέση της στην ασχήμια και την φθορά, τότε γκρεμίζεται στα βρωμερά υπόγεια, σφαγιασμένη και αυτή (άμοιρη Lucy!), όπου σήπονται όλοι οι "άσχημοι" της κοινωνίας, η οποία πυορροεί σαν μολυσμένη πληγή και χρειάζεται ο κλίβανος, η αδηφάγα φωτιά, για να την καθαρίσει!
Αλλά και πάλι! Η δυσοσμία ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, βρωμίζοντας τον αέρα, τον ουρανό!
Και είναι η όμορφη Λούσυ, που το "οσμίζεται"!

Από την βρώμα της κοινωνίας, δεν ξεφεύγεις, δεν ξεπλένεσαι εύκολα!
Λέει ο - περισσότερο επιθετικός από ποτέ - Mr. Burton!
Δεν σταματά εκεί, βεβαίως!
Τεμαχίζοντας το μικρό του σαπισμένο κοινωνικό σώμα, με ανηλεή τρόπο, το παραδίδει στις ορέξεις των νυν "ανθρωποφάγων" και μελλοντικών θυμάτων της Mrs. Lovett!
Love it? Well then, enjoy it!
The human meat, of course!


Η Mrs. Lovett αλέθει τα θύματα του Μίστερ Τι, στα βρωμερά υπόγειά της και τa σερβίρει μέσα σε crunchy ζύμη, οι διάσημες κρεατόπιτες της ευφάνταστης κυρίας είναι φτιαγμένες από τα ευυπόληπτα μέλη του μουντού και εφιαλτικού Λονδίνου!
(No place like London!)
O Burton δεν μασάει τα λόγια του!
Αλίμονο, μετά από τόσες δημιουργίες, τέτοιες γερές δόσεις από απλόχερα σερβιρισμένο εφιάλτη,
να μην έφθανε στο σημείο να φτύσει στα μούτρα το κοινό!
"Βρίζοντας το κοινό", λοιπόν και φτύνοντάς το,
πετώντας του στα μούτρα συντριβάνια αίματος,
βοηθάει τον δαιμονικό μπαρμπέρη να τους "καθαρίζει", να τούς ξεπαστρεύει με συνοπτικές διαδικασίες, έχοντας πρώτα δηλώσει λυρικά, ότι αφού ανθρωποφάγα είναι η κοινωνία και όλοι θα φαγωθούν μεταξύ τους, γιατί να μη δώσει σε αυτό το μακάβριο φαγοπότι λίγη φαντασία και νοστιμιά, μετατρέποντας τις πλαδαρές, ή τις σφιχτές (του ηθοποιού! Πάλι καλά, κάπως σώζεται η υπόληψη της ποιότητας του κρέατος των καλλιτεχνών, αν και ούτε αυτοί γλιτώνουν την κιμαδοποίηση!), ή τις παχιές γεμάτες λίπος, ή τις άνοστες, ή τις σιτεμένες, (ο ποιητής δεν θα σφαγιαστεί από την λάμα του κουρέα, , ο μόνος που ουσιαστικά έχει λόγο ύπαρξης, γιατί εν μέσω ενός συρφετού ζωντανών νεκρών, δεν ξέρει καν αν ζει!! Τόσο φευγάτος είναι!! Ο Tim, σαν γνήσιος ποιητής, διασώζει το συνάφι του -μας ),
σάρκες σε πιτούλες λαχταριστές, γεμάτες μπαχαρικά και πικάντικα υλικά;

Τα Τάρταρα της ανίερης κουζίνας της αξιότιμης κυρίας - μα δεν την αγαπάτε πολύ; - Lovett, δουλεύουν πυρετωδώς, εξυπηρετώντας κάθε γαστριμαργικό γούστο!

Και ο έρωτας;
Τι θέση έχει ο έρωτας σε όλα αυτά;
Α! Ο Tim υποκλίνεται στον έρωτα!
Η μικρή Joanna, αγνή και όμορφη σαν ανοιξιάτικος μίσχος και ο Anthony, τολμηρός και τρελλά ερωτευμένος, παίρνουν μια γεύση από το λουτρό αίματος, μέσα στο οποίο κολυμπάει μακαρίως η κοινωνία τους.


Τα όνειρα της Mrs. Lovett για ένα ηλιόλουστο, γαλήνιο οικογενειακό μέλλον με παράθεση δείπνων σε φίλους, σε ένα όμορφο ειδυλλιακό σπίτι στις ακτές του English Channel, όπου θα ατενίζει την θάλασσα, δίπλα στον (Θεέ μου, κάνε να γίνει!) αγαπημένο της Μίστερ Τι, καίγονται στην κυριολεξία, μαζί με το κατάλευκο πρόσωπο, το τολμηρό μπούστο και τα χρυσά νομίσματα, στον αποτρόπαιο κλίβανο!
Ενώ ο Mr. Todd, με την υπέροχη κατατομή και τα δαιμονικά μάτια, θρηνεί την αγαπημένη του Lucy, που ο ίδιος θυσίασε στον βωμό της εκδίκησης, και η οποία
once upon a time, motivated his whole world with her superb beauty!

Because, Beauty Makes The World Go Round
and Round
and Round
and Round...

Κatia Α. (Lucy) 2008

Atonement

Εξιλέωση

Η ταινία αρχίζει στην περίλαμπρα μεγαλόπρεπη εξοχή της Αγγλίας και τελειώνει στο φαντασμαγορικό landmark των White Cliffs of Dover, σημείο αναφοράς της αθάνατης προπολεμικής (pre-war) ρομαντικής λογοτεχνίας και των Άγγλων συγγραφέων, από την Jane Austen και τον Thomas Hardy, έως τον D. H. Lawrence.
Βέβαια, στον D. H. Lawrence, η λέξη κλειδί, που ξεκλειδώνει τον νέο αιώνα, εισάγοντάς μας σε ένα θαυμαστό, παραπλανητικό και περίτεχνο κόσμο, απελευθερωμένης σεξουαλικότητας και σοφιστικέ
μοντερνισμού, είναι η λέξη FRUSTRATION!
Η ίδια λέξη κλειδί, το ίδιο νόημα, το ίδιο βαρύ και αμετάκλητο συναίσθημα διέπει το μυθιστόρημα και τους ήρωες του Ian McEwan, από το πρώτο λεπτό, μέχρι το τελευταίο.
Καθώς ξετυλίγεται, σαν μεταξωτό νήμα, η πλοκή του έργου, καθώς το κουβάρι σιγά-σιγά λιγοστεύει, η ματαίωση, η φοβερή αυτή σκιά, που καταπλακώνει τους ήρωες, θεριεύει!
Καταπιεσμένα συναισθήματα, ανομολόγητος έρωτας, εσωτερικοί κραδασμοί λειτουργούν ως μοχλός, όχι για να εξυψώσουν αλλά για να καταποντίσουν τα πρόσωπα.
Αν ο έρωτας της μικρής Briony Tallis προς τον Robbie Turner, έβρισκε χρόνο και τρόπο να εκδηλωθεί, τότε θα γινόταν κατανοητή η πράξη της ανήσυχης έφηβης.
Τότε θα υπήρχε αιτιολόγηση όλου του προσωπικού δράματος που βίωσαν οι ήρωες.
Η μοναδική αιτιολόγηση.
Γιατί άλλη δεν υπάρχει!
Ο απωθημένος, ρομαντικός έρωτας, τα πληγωμένα συναισθήματα και η ζήλια, που κατατρώνε αυτό το ξανθό, αγγελικό, έφηβο πλασματάκι, είναι πιο δυνατά και από τον ίδιο τον διάβολο!
Ικανά να καταστρέψουν πολλές ζωές!
Όπως στο πρώτο μυθιστόρημα του D. H. Lawrence, The White Peacock, o ήρωας, συναισθηματικά καταπονημένος από τον αδιέξοδο έρωτά του για το υπεροπτικό αντικείμενο της λατρείας του, και βαριά frustrated, αντιλαμβάνεται, ότι θα ζήσει με αυτό το συναίσθημα, που θα τον αγκαλιάζει πια για την υπόλοιπη ζωή του, έτσι και η Briony, ΕΠΙΛΕΓΕΙ να ζήσει με αυτό το σαρκοβόρο τέρας, που τής τρώει το μυαλό,
εξιλεώνεται μέσα από την τραγική βίωση της ματαίωσης.

Η Παντοδυναμία του Συγγραφέα

Η οθόνη γεμίζει με πολλαπλά είδωλα της καταξιωμένης, πλέον, και ηλικιωμένης συγγραφέως, Briony Tallis.
Λίγο πριν αποχαιρετήσει την ευτυχία, που γι' αυτήν είναι οι λέξεις, το μυαλό, οι αναμνήσεις της, -εργαλεία της δουλειάς της- λίγο πριν την εγκαταλείψει η πνευματική της διαύγεια, η συγγραφέας, εξιλεώνεται(;) γράφοντας το πρώτο και συγχρόνως τελευταίο μυθιστόρημά της.
Θα μπορούσε να ξεδιπλώσει την πλοκή, κάνοντας τον Robbie να την ερωτεύεται τρελά!

θα μπορούσε να εξομολογηθεί στον Robbie, τον λόγο, που την ώθησε να πει το φρικτό της ψέμμα!

Θα μπορούσε να ζήσει τον ματαιωμένο έρωτά της,
μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της.
Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε...

Αντίθετα, ένωσε, - σε μια τελευταία προσπάθεια, να σκίσει τον εφιαλτικό ιστό, μέσα στον οποίον, οι σκιές και όχι οι αληθινές υποστάσεις των τριών νέων είχαν εγκλωβιστεί για πάντα, - τους δύο ερωτευμένους, τον Robbie, που λαχταρούσε και ονειρευόταν το γλυκό, υγρό μουνί της Σεσίλια, και την αδελφή της, που καιγόταν από επιθυμία για τον Robbie, και τούς επέτρεψε να βιώσουν έναν fiction, και γιαυτό αθάνατο, έρωτα.

Η ίδια, με στεγνά χείλη και συρρικνωμένη ψυχή, από το ανηλεές συναίσθημα της ματαίωσης (Frustration), περιμένει υπομονετικά αλλά και με τρόμο, το πλήρες άδειασμα του μυαλού,
να την λυτρώσει επί τέλους.

Η ταινία είναι άνιση.
Το πρώτο μέρος, με τον τρεμάμενο και εύθραυστο έρωτα της Cecilia και του Robbie, το ανομολόγητο, πρώτο ερωτικό σκίρτημα της Briony, το οποίο η ίδια αργότερα περιγράφει ως: "Once I had a crush!", την οργιάζουσα, παγανιστική, αγγλική εξοχή, τα σκοτεινά, δρύινα εσωτερικά, και τους σκιώδεις, βαρείς φωτισμούς του αρχοντικού, τον παλλόμενο πόθο του Robbie, τα προτεταμένα χείλη της Cecilia και το καταπράσινο λάγνο σατέν, σε αντιδιαστολή με τις λευκές οργάντζες της έφηβης Briony, με τα σφιγμένα χείλη, τα διαφανή μάτια και το σατανικό φυζίκ, σε καθηλώνουν.

Το Turning Point του βιβλίου, σοφά τοποθετημένο ανάμεσα στον ερωτικό παροξυσμό και σε έναν βιασμό.
Δοσμένο με ιδιαίτερη μαεστρία, τέχνη και αισθητική πληρότητα,
στην ταινία.
Το δεύτερο μέρος κουράζει, με τις πλαδαρά άνευρες σκηνές από τον καταστροφικό πόλεμο.
Φλυαρία και επανάληψη.
Κάπου, ο Joe Wright φιλοδόξησε να αναπαράξει την λυρική ποιητικότητα του The Thin Red Line, αλλά δυστυχώς, ούτε είναι, ούτε μπορεί, απ' όσο δείχνουν τα πράγματα μέχρι τώρα, να γίνει ένας νέος Terrence Malick.

Αποζημιώνει η τελευταία σεκάνς με τους δυο ερωτευμένους να παιχνιδίζουν ανέμελοι στα κύματα, με φόντο τα πάλλευκα βράχια του Ντόβερ...
τρυφερό, μοναδικό δώρο απελπισίας στους άτυχους εραστές...

"How stands the old Lord Warden?
Are Dover's cliffs still white?"
Rudyard Kipling

There'll be bluebirds over the white cliffs of Dover..


Κatia A. 2008

Ακούμε:
“O soave fanciulla, o dolce viso”
του
Giacomo Puccini
από την όπερα
"La Boheme"
(Από το soundtrack της ταινίας)

Brand New Woody Allen

Μπορεί ένας σκηνοθέτης στα 72 του να είναι Brand New? Αν είναι ιδιοφυΐα σαν τον Woody Allen, μπορεί!
Με το Match Point, το φοβερό παιδί των Radio Days και του κλαρινέτου, εγκαινιάζει μια περίοδο κατάδυσης στα "ενδότερα δώματα", εκεί που λίγοι τολμούν να "ψαχουλέψουν", λίγοι τολμούν να τα φωτίσουν πλήρως.
Αφήνει πίσω του (δια παντός;) τις αδιέξοδες αναζητήσεις των Αμερικανών κουλτουριάδηδων, που κοπανάνε αέρα, και τις νευρώσεις των προσωπικών σχέσεων.
Οι shrinks δεν είναι πανάκεια πλέον, και ω! του θαύματος! ούτε και το σεξ!

Πιο Ευρωπαίος από ποτέ, το αγόρι του Brooklyn, πιο παγκοσμιοποιημένος από ποτέ, ο πάντα έφηβος κλαρινετίστας, στήνει μια ιστορία βασισμένη σε αρχετυπικούς χαρακτήρες, σε παγκόσμιους μύθους, στην "δική μας" αρχαία τραγωδία!
Cassandra's Dream!
Οι οιωνοί, το διφορούμενο, η πλεύση στο όνειρο, η κατάσταση Trance του Terry, (Colin Farrell), όταν τζογάρει, ή όταν σκοτώνει...
Η συνείδηση, οι ενοχές, οι Ερινύες, η αυτοκαταστροφή, η ειμαρμένη, η τιμωρία, η Κάθαρση!

Το τελευταίο ταξίδι των θυτών και θυμάτων συγχρόνως, είναι το ταξίδι με την Κασσάνδρα!
Το σκάφος, που απέκτησαν με τόση λαχτάρα για ταξίδια και απόλαυση, απέβη η κατακόμβη τους.
Η Κλυταιμνήστρα η συζυγοκτόνος, είναι ο αγαπημένος χαρακτήρας του κοριτσιού για το οποίο είναι τρελός από έρωτα ο Ian (Ewan McGregor).
Η Κλυταιμνήστρα, η πιο τρομερή - σύμφωνα με τον Woody Allen, δια στόματος της ηρωίδας του - γυναικεία φιγούρα αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας, θα σφραγίσει μονολιθικά, μονοδιάστατα και εν αγνοία της (το αρχαιοελληνικό, τραγικό στοιχείο διατηρείται ανέπαφο),
την τελική έκβαση του δράματος.
Ο Ian ανυπομονεί να ζήσει το όνειρό του με την αγαπημένη του, ανερχόμενη ηθοποιό στην California.
Και την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου, είναι έτοιμος να την ανταλλάξει με την ζωή του αδελφού του, Terry!
Θα σκοτώσει πάλι;
Θα γίνει αδελφοκτόνος;
Και η επιλογή;
Η ελεύθερη βούληση;

You always have a choice!!!

Πόσο δυνατές είναι οι σειρήνες της ευημερίας και του αμερικανικού (συμβολικά) ονείρου;
Η Κασσάνδρα ταξιδεύει σε συνειδησιακά πελάγη, βυθίζοντας τους διαμετρικά αντίθετους, σαν χαρακτήρες, αδερφούς στην κοινή τους τραγική μοίρα...

O Philip Glass ντύνει αριστοτεχνικά τις στιγμές του προδιαγεγραμμένου κακού!

Κatia A. 2007

Du Levande ( Εσείς, οι Ζωντανοί (...Νεκροί ) )

Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα
13ο Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφου
στο Κλεινόν μας Άστυ

Ο Roy Andersson, μετά από το δυσοίωνο και εφιαλτικό "Τραγούδια από τον 2ο Όροφο", κινηματογραφημένο το 2000,
που είχα δει στον ιστορικό κινηματογράφο Studio (δυστυχώς έκλεισε!),
επανέρχεται, πιο ώριμος, πιο τολμηρός, πιο αθυρόστομος, πιο ρηξικέλευθος, και δίνοντας τη λύση, που είχε αφήσει ελλιπή στην προηγούμενη ταινία του...

Σουηδία, η χώρα της ευημερίας και του ιδανικού, κοινωνικού συστήματος,
που λειτουργεί σαν αλάνθαστος ελβετικός μηχανισμός ρολογιού ακριβείας!
Η χώρα, που τα κοινωνικά γρανάζια είναι τόσο καλολαδωμένα και θεωρητικά, όλα λειτουργούν στην εντέλεια!
Ακούγεται η ιδανική "πολιτεία", (Πλάτων και Γκαίτε ορίζουν τη ευτυχία και την λήθη εδώ), για να βιώνει κανείς την καθημερινότητά του;
Ίσως! Ίσως από ψηλά!
"Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά", σύμφωνα με το δικό μας άσμα.
Από ψηλά, η πόλη φαντάζει μια λίμνη γαλήνης, μια παραμυθία (παρηγοριά στην σύγχρονη ζούγκλα), μια ζωγραφιά, μια αγγελικά πλασμένη τοποθεσία, με ποτάμια, νερά, γεφύρια, πράσινο, πράσινο, όπου φτάνει το μάτι...
Αλλά από κοντά...αφήστε καλύτερα...
Από έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα...
Στην ταινία ξετυλίγονται αργά σκηνές σαν κομμάτια κι αποσπάσματα μιας αξημέρωτης νύχτας...
Στιγμιότυπα, σαν εκείνα του Ρόμπερτ Όλτμαν, μικρές σταγόνες ζωής ή θανάτου, στην χώρα των ζωντανών νεκρών...

"Έτσι που τη ζωή σου χάλασες εδώ
σ' όλην τη γή,τη χάλασες..."
(Κ.Καβάφης)

Με υποφωτισμένα πλάνα, η ταινία μοιάζει με τον εφιάλτη που σε δένει μαζί του τα ξημερώματα, πριν χαράξει η πρώτη αχτίδα, και σε ακινητοποιεί, έτσι ώστε να νιώθεις ότι θέλεις να ξυπνήσεις, κι ωστόσο να είσαι μουδιασμένος, καθηλωμένος και άλαλος.

Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι...μόνοι άνθρωποι, χωρίς ψιμύθια, κατάχλωμοι σαν να βγήκαν μόλις από τον τάφο, ή σαν να ετοιμάζονται να διαβούν τις πύλες του Άδη.

Άνθρωποι ρομπότ, αλκοολικοί, που ακόμα και στο μεθύσι τους υπακούουν τον bartender, ο οποίος τούς δηλώνει κάθε φορά, ότι "αύριο είναι μια άλλη μέρα"!
Μια άλλη μέρα, ίδια κι απαράλλαχτη με την προηγούμενη...

Άνθρωποι, που πίσω από τις λαμπερές μάσκες-"πορσελάνες" (στην φανταστική και συνάμα ανατριχιαστική σκηνή με το τραπεζομάντηλο), επωάζουν το αυγό του φιδιού, τον ναζισμό!

Απροκάλυπτα, έτσι, χωρίς περιστροφές, ο Andersson φωτογραφίζει το σύγχρονο πρόσωπο του ναζισμού, καλυμμένο με την λατρεία του παρελθόντος!
Καταπληκτικό στιγμιότυπο!
Ο εργάτης τραβάει το λινό τραπεζομάντηλο,
για να αποκαλύψει "κατά λάθος" τις σβάστικες!
Οι πορσελάνες, πανάκριβα σερβίτσια-αντίκες, συντρίβονται στο πάτωμα κι ο εργάτης οδηγείται στην ηλεκτρική καρέκλα, όπου ο "δήμιος" για να την λειτουργήσει, καταφεύγει στο εγχειρίδιο χρήσης, ( manual ), ενώ οι θεατές της εκτέλεσης "θεώνται" τρώγοντας pop corn!

Ο καταδικασμένος σε θάνατο, βιώνει την ηλεκτρική καρέκλα στον εφιάλτη του,
( μας τον διηγείται, καθηλωμένος μέσα στις λαμαρίνες του αμαξιού του, σε ένα traffic, από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει ), ενώ συγχρόνως στην πραγματικότητα, βιώνει ένα μόνιμα δυσοίωνο όνειρο, το οποίο τον χειραγωγεί και τον παγιδεύει, σαν ιστός αράχνης.

Ο έρωτας/σεξουαλική πράξη, στην ευνομούμενη αυτή πόλη, τελείται μηχανικά το ίδιο και ο θάνατος.

Υπάρχει ένας ιδανικός τόπος, MONO για αυτούς που ερωτεύονται/αγαπούν και για αυτούς που πεθαίνουν!
Κάπου μακριά, μια πανέμορφη γη, ηλιόλουστη.

Την τραγουδούν και την ονειρεύονται...την ποθούν, αλλά είναι τόσο άπιαστη!
Μια ιδεώδης πολιτεία απολαύσεων.

Καταρρακτώδεις βροχές και καταθλιπτικοί χειμώνες, άχαρα κτίρια, άδειοι χώροι, χωρίς προσωπικότητα, αποστειρωμένοι, όλα γκρίζα και μονότονα, ακόμα και η χαρά είναι γκρίζα.
Το παιδικό παιχνίδι γίνεται στους ακάλυπτους των κτιρίων.

Τόσο απαισιόδοξος είναι ο Roy Andersson?

Πιο πεσιμιστής από ποτέ, πιο μαύρος από ποτέ, πιο τραγικά χιουμορίστας από ποτέ!
Τον απεκάλεσαν σουρεαλιστή, εξ αιτίας της προηγουμένης ταινίας του.

Αν σουρεαλιστικά είναι όλα, όσα βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος στις μεγαλουπόλεις, και στις απρόσωπες "ευνομούμενες" κοινωνίες, ναι, θα συμφωνούσα κι εγώ!

Αλλά, όπως ο Thomas Vinterberg στο Festen ( Δανία 1998 ), ξετυλίγει την ανθρώπινη τραγωδία μέσα από τον ιστό μιας καθ' όλα αξιοπρεπούς και ευτυχισμένης οικογένειας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Roy Andersson, καταγράφει την, σε κατάσταση "λήθης", αποστείρωση του κοινωνικού ιστού της ίδιας, καθ' όλα αξιοπρεπούς κι ευτυχισμένης κοινωνίας.

Τα ζώντα κύτταρα του σώματος αυτού, που παραπαίει ανάμεσα στον ληθαργικό "ξύπνιο"
και στα τρομακτικά όνειρα, είναι τα βαριά χάλκινα πνευστά, και τα τύμπανα, σε σκηνές απόλυτης ακινησίας, με τους ήχους της "ακάθαρτης τζαζ", να κάνουν ιλιγγιώδεις διαδρομές προς την Luisianna του αμερικανικού Νότου!

Ο Roy Andersson γίνεται τόσο τολμηρός, αιρετικός και αθυρόστομος, ( με την κυριολεξία του όρου, κι όχι εκστομίζοντας βρισιές! ), όταν βάζει στο στόμα του ψυχίατρου τα εξής τρομακτικά λόγια:

"Έρχονται εδώ άνθρωποι και μού ζητούν να τους κάνω ευτυχισμένους. Είναι ΚΑΚΟΙ, ( mean ) ΚΑΙ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ. Έπαψα εδώ και καιρό να προσπαθώ, στις συνεδρίες μαζί τους. Τώρα πια, τούς γράφω χάπια, ολοένα και πιο ισχυρά"!

Αν τολμάει ένας σκηνοθέτης να ΠΕΙ κάτι τέτοιο, κι όχι απλά να το υπονοήσει, ότι δηλαδή ο σύγχρονος άνθρωπος, έτσι που έχει καταντήσει, ή αν θέλετε, έτσι που έχει αφήσει να τον καταντήσουν, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ,
ε, τότε, εγώ προσωπικά τον θεωρώ κάτι παραπάνω από τολμηρό!

Τον θεωρώ ΓΕΝΝΑΙΟ!

Το να βλέπεις κατάματα την αλήθεια, και να την κοινωνείς σε μερίδα του κόσμου, σε όσους τέλος πάντων θα δούν την ταινία σου, κινδυνεύοντας μάλιστα να γίνει μισητός,
αυτόματα σε κατατάσσει σε μια εκλεκτική μερίδα ανθρώπων, με την οποίαν προσωπικά θα ήθελα και θα επεδίωκα να διατηρώ εκλεκτικές συγγένειες!

Σταματάει εκεί ο Roy Andersson?
Όχι, βεβαια!

Όπως ανέφερα στην αρχή, είναι πιο τολμηρός και πιο ώριμος από ποτέ!

Προτείνει λύσεις!
Προτείνει εφιάλτη!
Ζώντα εφιάλτη!

Τα βλέμματα των σε "λήθη" ζωντανών - νεκρών στρέφονται αργά- αργά από τα ασήμαντα κι ευτελή στιγμιότυπα της άτυπης ευμάρειάς τους, προς τον ουρανό, που ανοίγει το ομιχλώδες παραπέτασμά του από βαριά, μολυβένια σύννεφα, για να αποκαλύψει
την ειδυλλιακά πανοραμική καλλονή της πόλης, έναν γήινο παράδεισο, που από ψηλά καθαίρεται κι εξαγνίζεται,
με την επερχόμενη απειλή, που ήδη βιώνει ο υπόλοιπος μισός πλανήτης.

"Βρέχει ( Βόμβες ) πάνω από το Σαντιάγκο"
( Il pleut sur Santiago - 1976 )

ή αλλιώς

DESTROY IT ALL!

Κatia A. 2007




The Film Trailer

This Film Is Not Yet Rated!

"Ακούστε", πώς έχουν τα πράγματα:
Υπάρχουν κάποιοι, που ελέγχουν παντελώς και αδιαλείπτως την ροή της πληροφόρησης,
που φθάνει σε σάς.

Τουτέστιν:

Ελέγχουν πώς θα σκέφτεσθε και τι θα σκέφτεσθε
Ελέγχουν πώς θα ενεργείτε
Ελέγχουν πώς θα διαμορφώνετε άποψη
Ελέγχουν τι θα σας είναι αρεστό
Και τι κατάλληλο για τα χρηστά σας ήθη.
Ελέγχουν ποιά πληροφόρηση θα φθάνει σε σάς και κάτω από ποιά καλύπτρα
Ελέγχουν και κρίνουν το σεξ και την ηδονή ως απαγορευμένα!

Βέβαια, εμείς στην Ευρώπη, μέχρις στιγμής έχουμε γλιτώσει φτηνά από αυτό το τσουβάλιασμα ιδεών και αισθήσεων.
Διότι έχουμε κουλτούρα, έχουμε τους αρχαίους πολιτισμούς μας, την Επικούρειον φιλοσοφία μας, τους Ευδαιμονιστές μας, την ελευθερία λόγου και διακίνησης των ιδεών μας, τα πολύτιμα κληροδοτήματα των αρχαίων ημών προγόνων, την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τη συλλογική μας μνήμη και τις συλλογικές μας ενοχές!
Αυτά και άλλα ανεκτίμητα, που βρίσκονται στο σεντούκι της κληρονομιάς μας, μάς καθιστούν ιδιαίτερα ευαίσθητους όταν παραβιάζεται η προσωπικότητά μας
και κάτι στην λέξη

Censoria - Censorship - Λογοκρισία,

δεν μάς κάθεται καλά.

Είμαστε, ακόμα, η Ήπειρος της ελεύθερης βούλησης και της λατρείας της τέχνης, κάτι που μας καθιστά τον επίγειο παράδεισο των σύγχρονων καλλιτεχνών.
( Όπως του Woody Allen, πχ, που, όπως διαφαίνεται, έχει αρχίσει να ρίχνει «μαύρη πέτρα» πίσω του και να γυρίζει τις καυστικές ταινίες του στα Ευρωπαϊκά εδάφη πλέον).

Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού!
Εκεί οι καλλιτέχνες, πιο συγκεκριμένα οι κινηματογραφιστές, παραγωγοί και σκηνοθέτες έχουν τον μπαμπούλα τους.



Τον BOOGIE MAN, όπως θα έλεγε και ο Stephen King.

Ο Boogie man, δεν είναι ένας, είναι πολλοί.
Είναι ολόκληρος οργανισμός.
Με πρόεδρο τον
Jack Valenti και αρχιιέρεια, την Joαn Graves.

H δε επωνυμία της εταιρείας των "boogie men" ( σε αγαπώ, ω! εταιρεία! ) είναι:

MPAA ( Motion Picture Association of America )

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
O Jack Valenti, εγκάθετος των μεγάλων studios των ΗΠΑ, και με υψηλές γνωριμίες ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη, ιδρύει εταιρεία σήμανσης των ταινιών, πριν βγούν στο κοινό το 1966, κατόπιν της προβολής της ταινίας, «Who is afraid of Virginia Wolf», στην οποίαν ταινία, ακούγονταν, κατά την άποψή, του άσεμνες λέξεις.
Η εταιρεία είναι η MPAA, αποτελείται από πολίτες των ΗΠΑ, που απαραιτήτως πρέπει να έχουν παιδιά σε σχολική ηλικία, (αλλά αυτό είναι κάτι αναληθές καθώς καταρρίπτεται από μαρτυρίες), η ταυτότητά τους παραμένει αυστηρά απόρρητη, (για να μην δέχονται πιέσεις κι επηρεάζονται στην κρίση τους )
και εισπράττουν μισθό $30.000 !
Το δε εντεταλμένο έργο τους είναι να βλέπουν ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις παραγωγές των studios-γιγάντων, αλλά και τις ταινίες ανεξάρτητης παραγωγής και να τούς δίδουν "σήμανση", δηλαδή, ποιές είναι κατάλληλες για ποιούς.
Οι σημάνσεις είναι οι εξής, όπως περίπου τις γνωρίζουμε και εμείς από τα καθ'ημάς.




Τα μέλη της εταιρείας δεν μπορούν να παραμένουν στην MPAA πάνω από 7 χρόνια.
Κι όμως αποκαλύπτεται, ότι κάποιο μέλος με το όνομα Ioakimides, παραμένει μέλος επί εννέα ( 9 ) χρόνια!
Τα μέλη πρέπει να είναι γονείς, με παιδιά σε σχολική ηλικία!
Κι εδώ παραβιάζονται οι κανόνες εκ των έσω. Υπάρχουν μέλη με παιδιά από 22 έως 35 ετών.
Τα μέλη οφείλουν να μετρούν, πριν δώσουν σήμανση στις ταινίες, πόσα fuck, shit, asshole κλπ ακούγονται, πώς λέγονται και αν μπορούν να αποφευχθούν.
Αν ο παραγωγός θέλει μεγαλύτερο κοινό για την ταινία του, μπορεί να αφαιρέσει τα επίμαχα σημεία, που έχουν εντοπίσει και ζητούν να αφαιρεθούν τα μέλη της MPAA.

Ας δούμε, όμως, ποιες ταινίες οδεύουν τελικά για το μεγάλο κοινό, δηλαδή για όλες τις ηλικίες, που σημαίνει Not Restricted:

Πιστεύετε, ότι είναι αυτές της απροκάλυπτης βίας και του splatter?
Όχι, βέβαια!
Από την επιτροπή MPAA παίρνουν το διαβατήριο για τις αίθουσες και για τα μεγάλα audiences, όλα τα σεβόμενα τον εαυτόν τους blockbusters, ακόμα κι αν η βία σε αυτά τα films, είναι απαγορευτική για τις τρυφερές ηλικίες.
Αντίθετα "κόβονται" και κατευθύνονται σε περιορισμένο κοινό, κι επομένως σε εισπρακτική αποτυχία, ταινίες με ερωτικές σκηνές, ακόμα κι αν η ερωτική σκηνή είναι γυρισμένη με τρυφερό και αισθητικά άψογο τρόπο.

Όλα αυτά αποκαλύπτονται στην ταινία-ντοκυμαντέρ,
This Film Is NOT /Υ Ε Τ/ RATED,

του Kirby Dick,
ο οποίος κάνει μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική ταινία, με πολύ χιούμορ και διεισδυτικότητα, για τα άδυτα της βιομηχανίας του θεάματος των ΗΠΑ.



Το πολύ αποκαλυπτικό, είναι ότι οι ταινίες που παίρνουν το πράσινο φως για τα multiplex και για "όλη την οικογένεια", είναι οι ταινίες των studios - κολοσσών, δηλαδή της Warner Bros, Paramount, 20th Century Fox, Universal, Walt Disney και Sony.
Τα μεγάλα studios τρώνε τις μικρές, ανεξάρτητες παραγωγές, όπως ακριβώς το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό!
Η δε μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας, που αγνοεί εντελώς ο μέσος Αμερικανός, είναι ότι αυτά τα συγκεκριμένα studios είναι θυγατρικές οικονομικών κολοσσών, που ελέγχουν το 95% των media και επομένως όλη τη διαδικασία της ροής πληροφόρησης στις ΗΠΑ!

Μία άλλη αποκάλυψη του film, είναι σχετική με τις ταινίες πολεμικού περιεχομένου.
Αυτές υποβάλλονται 5 φορές στο ΝΑΤΟ, με διαδικασίες πολύ χρονοβόρες προκειμένου να πάρουν την έγκριση για τις αίθουσες.
Για να πάρουν σήμανση «κατάλληλη για όλες τις ηλικίες», πρέπει να αφαιρεθεί τυχόν υλικό, που αφορά σε ποτό, βωμολοχίες, σεξ και ό,τι άλλο θα έθετε την αξιοπιστία και το λαμπερό προσωπείο του στρατού των ΗΠΑ σε αμφισβήτηση.
Από ντοκυμαντέρ σχετικό με την ζωή Αμερικανών στρατιωτών στο Ιρακ,
η MPAA απαιτούσε να κοπούν φράσεις όπως, fuck, mother fucker κλπ.

Το σχόλιο του Kirby Dick σχετικά: «Μα έτσι είναι η καθημερινή ζωή των φαντάρων εκεί, δεν μπορείς να λογοκρίνεις την πραγματικότητα! Αν δεν σας αρέσει, μη στέλνετε στρατό στο Ιράκ!»

Στην ταινία, αποκαλύπτεται η σύσταση της επιτροπής που εξετάζει τις ενστάσεις, μετά την σήμανση που δίνεται από την MPAA, στην οποία συμμετέχουν δυο ιερείς, χωρίς δικαίωμα ψήφου.

Η επιτροπή απαρτίζεται από τους:

( According to the investigation done within the film, the following people (as of 2006) have been named as members of the MPAA appeals board )

Matt Brandt, President, Trans-Lux Theaters
Pete Cole, film buyer, The Movie Experience
Bruce Corwin, chairman and CEO, Metropolitan Theatres
Alan Davy, film buyer, Regal Entertainment
Mike Doban, president, Archangelo Entertainment
Steve Gilula, CEO, Fox Searchlight Pictures
Frank Haffar, COO, Maya Cinemas
John Lodigian, vice president of sales, Sony Pictures
Michael McClellan, vice president and film buyer, Landmark Theatres
Milton Moritz, CA/NV chapter president, North American Theatre Owners
Len Westenberg, VP of operations, west coast division, Loews Cineplex Theatres
Jonathan Wolf, director, American Film Market
The Reverend James Wall, United Methodist Church minister representative, National Council of Churches
Harry Forbes, representative, United States Conference of Catholic Bishops

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, είναι όλοι άτομα, που κινούν τα νήματα της
διανομής των blockbusters στις αίθουσες και φυσικά το μερίδιό τους από την τεράστια πίτα του boxoffice, δεν είναι καθόλου αμελητέο!

Τον Jack Valenti, πρόσφατα διαδέχτηκε στην ηγεσία της MPAA ο Dan Glickman,
ο οποίος συνεχίζει το "θεάρεστο" έργο του προκατόχου του!

Είδα την ταινία εχτές, 10/9, σε πρώτη προβολή στο ΤΡΙΑΝΟΝ, και την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα την λογοκρισία.

Καυτό θέμα, και food for thought!
Katia A. 2007